Een leefgemeenschap is alleen duurzaam als je die bouwt op de liefde van Jezus, is de ervaring van Jutta en Detlef Manke, twee radicale zeventigers. ‘Geef alles op wat je hebt. Echt alles. Dan zal God de weg wijzen.’

Christof beweegt een beetje stram, met zijn 92 jaar, maar zijn ogen zitten nog vol levenslust. In een verzorgingstehuis zitten, dat is niets voor hem, lacht hij. ‘De hele dag tv kijken zeker.’ Hij gaat liever gewoon werken, als hij zich fit voelt. In de fabriek.

Is het mogelijk om alles gemeenschappelijk te hebben, net als de eerste christenen? Ja, zeggen ze bij de Bruderhof. Vandaag nemen we een kijkje in één van hun dorpjes. Een dorpje zonder geld.

‘Wat goed dat jullie dit doen.’ ‘Wat nobel.’ Er zijn wel eens mensen die dit soort dingen zeggen als ze onze woongemeenschap zien, alsof we een soort weldoeners zijn in een ‘achterstandswijk’ met zielige mensen. Een vervelend soort compliment, dat bovendien niet klopt.

Midden in bezet gebied probeert de Palestijnse Daoud Nassar met zijn familie om niet te vechten, niet te vluchten én niet lijdzaam toe te kijken.

De weldenkende meerderheid, van links tot rechts, twijfelt niet: wij moeten weer wapens kopen, raketten bouwen en legers uitbreiden. Voor de vrede! Maar achter dit verhaal zitten een heleboel onuitgesproken aannames. Volgens mij hebben wij de opdracht om ze allemaal te verifiëren voordat we ons voegen bij het koor van de weldenkende meerderheid.

En weer krijg je de vraag in your face: Voor wie ben je? Wat vind je van het geweld, van het gruwelijke leed? Mag je zwijgen bij zulk onrecht, van zelfmoordenaars en bombardementen?

Een hoopgevend verhaal over Iran, dat ik heb opgetekend uit de mond van Shima, een Iraanse vriendin van mij.

Alsof de duvel ermee speelde, brak in de week dat de QR-code werd ingetrokken een grote oorlog uit in Oekraïne. In no time zaten we weer aan de buis gekluisterd, op zoek naar nieuwtjes, cijfers, beelden van geweld en verderf, en schoten we allemaal weer in dezelfde reflex. Ik wel, in elk geval.